จากน้ำดิบสู่การอุปโภคบริโภค 

#น้ำดิบหมายถึงน้ำที่มีอยู่ตามธรรมชาติ แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม คือ

1.น้ำใต้ดิน เช่นน้ำบาดาล หรือระบบกักเก็บน้ำที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อสำรองน้ำจืดไว้ใช้งานตามวัตถุประสงค์ที่ต้องการ

2.น้ำบนดิน เช่น น้ำทะเล แม่น้ำ ทะเลสาบ หรือแหล่งจัดเก็บที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อการบริหารจัดการน้ำ ทั้งที่มีขนาดเล็กอย่างบ่อ บึงที่ใหญ่ขึ้นมาตามลำดับ

ซึ่งในส่วนนี้จะแยกออกเป็นน้ำจืดและส่วนที่เป็นน้ำเค็ม

แนวทางการบริหารจัดการน้ำเพื่อใช้ประโยชน์สำหรับมนุษยชาติ

โดยภาพรวมในประเทศไทยเราแบ่งการใช้ทรัพยากรน้ำจืดออกเป็นกลุ่มหลักๆ ดังนี้

1.เพื่อรักษาสมดุลย์ธรรมชาติ เช่น เพื่อการผลักดันน้ำเค็มจากทะเลในอ่าวไทยไม่ให้ขึ้นมาสร้างผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม

ซึ่งถ้าขาดการจัดการในด้านนี้ น้ำเค็มอาจไหลย้อนขึ้นไปจนถึงจังหวัดต่างในภาคกลางอย่าง ปทุมธานี อยุทธยา อ่างทอง สิงห์บุรีหรือไกลไปกว่านั้น

ผลกระทบคือเราอาจสูญเสียสมดุลย์ธรรมชาติไปในปริมาณมหาศาล

2.เพื่อการเกษตรกรรม ปศุสัตว์หรือการประมงน้ำจืด

3.เพื่อการอุปโภคบริโภคของประชาชน เช่น การผลิตประปาเพื่อประชาชน ทั้งในส่วนภูมิภาคและในกทม.

4.เพื่อภาคอุตสาหกรรม